Dokładniej mówiąc jest to drugi z fortów Warszawskiej twierdzy, który wybudowany został w latach osiemdziesiątych wieku dziewiętnastego. Obecnie znany będzie powszechnie po prostu pod nazwą fortu. Fort wzniesiony został w celu zamknięcia luki pomiędzy terenem leśnym ciągnącym się bezpośrednio od puszczy kampinoskiej w kierunkach zachodnich oraz pomiędzy Wisłą. Ze względu na nietypowe ukształtowanie terenu zaprojektowany został jako nieregularny schemat, co będzie stanowiło dużą rzadkość jeśli chodzi o fortyfikacje rosyjskie w tym okresie na polskich ziemiach. Fort w całości posiadał około czterystu metrów szerokości i dwieście pięćdziesiąt metrów głębokości. Otoczony przez głęboką fosę, przy czym nadmienić należy, że jego front dodatkowo chroniły wały i nasypy. Fort posiadał dwa takowe wały, jedne przeznaczone dla piechoty, drugie natomiast dla artylerii. Głównym obiektem zaplecza natomiast były zbudowane z cegły koszary rozciągające się na długości ponad stu metrów i zakończone dodatkowymi nadbudówkami z każdej strony. W czasie modernizacji twierdzy przebudowany został także cały układ ziemny fortu. Na początku wieku dwudziestego w ramach jej częściowej likwidacji rozbrojono fort oraz usunięto elementy militarne i wojskowe. W okresie drugiej wojny światowej mieścił w sobie przede wszystkim magazyny niemieckich wojsk. Obecnie teren całego fortu podzielony jest na kilka odrębnych części. W jednych mieszczą się magazyny, w części czołowej natomiast stworzony został ośrodek wypoczynkowy. Z tejże też strony cały czas zachowana jest część fosy, która odgradzała fort od reszty terenu.
