Plan zabudowy Krakowa starego obecnie zaliczany będzie do zabytków klasy zerowej, czyli takich, które posiadają najwyższe noty w międzynarodowych skalach. Akt, który przyczynił się do powstania tegoż zabytkowego zespołu był jeden z przywilejów lokacyjnych, który dla Krakowa wydany został w drugiej połowie wieku trzynastego. Wkrótce po jego wydaniu przystąpiono do rozplanowywania poszczególnych elementów miasta, gdzie wszystko opierało się na zasadach magdeburskich. Podstawą tegoż planu miał być układ szachownicy, w którym ulice miasta będą przecinały się pod kątem prostym, co pozwoli na stworzenie regularnych kwartałów. Centralnym punktem Krakowa staje się rynek, a jego wielkość ustalona jest na około dwieście na dwieście metrów. Wytyczone zostały po trzy ulice, które odchodzą od każdej ze stron rynku, z wyjątkiem strony wschodniej, gdyż znajdował się już tam kościół mariacki, co spowodowało zaburzenie regularności całego układu. Za kościołem wyznaczono natomiast rynek pomocniczy, który dzisiaj określany będzie mianem małego. Pozostałe z nieregularności zaczęły wynikać z konieczności połączenia istniejących już wcześniej grodów oraz osad kościelnych. Kwartały miasta wyznaczane przez siatki ulic następnie dzielone były na tak zwane kurie, czyli specyficzne rodzaje działek, które przydzielane były mieszczanom, tam mogli oni budować swoje domy. Nierzadko takowe kurie dzielono jeszcze na pół, takowe działki są obecnie podstawą zabudowy starego Krakowa. Plan ten nie zmieniał się przez kilka stuleci, dzięki czemu udało się zachować go do obecnego okresu.
