Powstanie Częstochowy najczęściej datowane jest na wiek szesnasty. Jednak pierwsze wzmianki dotyczące osadnictwa w tychże terenach pochodzić będą z wieku trzynastego, a dokładniej z dokumentów biskupa Krakowa Odrowąża, który nakładał na Częstochowę obowiązek płacenia dziesięciny. Nazwa wywodzić będzie się od jednego ze słowiańskich imion, a mianowicie Częstoch. Druga połowa wieku czternastego to moment kiedy Częstochowa należała do lenna Władysława Polczyka, który ufundował znajdujący się tutaj klasztor paulinów. Prawa miejskie nadane zostały w wieku czternastym, a dokładniej w roku 1356 wraz z przywilejem goszczenia monarchy, a na początku wieku szesnastego miejsce miała lokacja na prawie magdeburskim. Wraz z rosnącym kultem religijnym miasto otrzymywało szereg kolejnych przywilejów, między innymi możliwość pobierania myta mostowego, czy też odbywanie targów oraz jarmarków. Pierwszy większy najazd odnotowywany został na te tereny w drugiej połowie wieku szesnastego, kiedy wojska pretendenta do polskiej korony łupiły miasta znajdujące się na drodze do Krakowa. Największym oblężeniem, było jednak to w czasie potopu szwedzkiego, kiedy polskie wojska bohatersko broniły się w klasztorze na jasnej górze. Później historia także nie oszczędzała Częstochowy, liczne najazdy, pożary i plądrowania doprowadziły z czasem do upadku miasta. Podczas konfederacji w barze okolice Częstochowy stanowiły jedno z głównym miejsc oporu wojsk konfederackich. W czasie rozbiorów polski Częstochowa znajdowała się we władaniu pruskim.
