Pierwsze ślady ludzkiej i jednocześnie osadniczej działalności na londyńskich terenach pochodzić będą z pierwszego wieku naszej ery i są to pozostałości po rzymskich obozach warownych, na wzgórzach Cornhill między innymi. Rzymianie oznaczyli centrum osady zwanej przez nich Londinium kamieniem londyńskim, który do dnia dzisiejszego znajduje się w mieście. Prawdopodobnym także jest że osady miejscowej ludności istniały tutaj jeszcze wcześniej niż miejsce miało przybycie rzymian. Londyn przede wszystkim z powodu szeroko pojętego handlu z krajami kontynentalnymi był wówczas jednym z najbogatszych miast, które wchodziły w skład rzymskiego imperium. W trzecim wieku założone zostało tutaj biskupstwo, a wiek siódmy to mianowanie Londynu na stolicę królestwa Essex. Dopiero jednak od wieku jedenastego Londyn postrzegany jest jako miasto, któremu przypisuje się faktyczną rolę krajowej stolicy. Dwunasty wiek to czas dynamicznego rozwoju, który wykraczać zaczął także poza miejskie mury, chodzi tutaj głównie o drogi i dodatkową infrastrukturę. Głębsze załamanie miało miejsce w wieku dwunastym i trzynastym kiedy z powodu epidemii dżumy zginęły setki tysięcy mieszkańców a stolica przeniesiona została do Winchesteru. W okresie, kiedy odbudowywano miasto starano się jednocześnie kontrolować rozwój stolicy, poprzez wprowadzanie przepisów budowlanych, zaniechanie drewnianych budowli i tym podobnych elementów. Niektórym pożary przynosiły jednak korzyści, między innymi budowniczym, którzy mieli za zadanie odbudowę stolicy, która uległa spaleniu. Rozwój przestrzenny całego miasta wiązał się jednocześnie z rosnącą liczbą mieszkańców i ogólnie mówiąc populacji.
