Kraków bezpośrednio do państwa polskiego wcielony zostaje w wieku dziesiątym przez pierwszego z polskich władców, a mianowicie Mieszka pierwszego. Od tego wydarzenia rola polityczna Krakowa systematycznie wzrasta. W czasach chrobrego powstaje tutaj biskupstwo oraz rozpoczyna się budowa katedry wawelskiej. Kilkadziesiąt lat później Kraków staje się stolicą polski, co zawdzięczać będziemy mogli Kazimierzowi odnowicielowi – przenosi on ją do grodu Kraka bezpośrednio z Gniezna. Według legendy, Bolesław Szczodry, morduje krakowskiego biskupa, co staje się skutkiem konfliktu, który wybucha pomiędzy grupą dostojników krakowskich. Biskup Stanisław w końcu zostaje kanonizowany i ogłoszony głównym patronem polski. Pierwsza połowa trzynastu wieku nie jest korzystną dla Krakowa miejsce ma bowiem wtedy pierwszy najazd tatarski. Atak na Polskę miał być zasłoną dla głównego uderzenia, które przygotowywał wnuk Czyngis-chana, wódz wyprawny na Europę miał zamiar kierować się na Węgry, a jednocześnie pozbawić ich pomocy ze stron polskich. Tatarzy zdobywają Sandomierz, a w roku 1241 ruszają na Kraków. Dochodzi do bitwy w okolicach Krakowa, która zostaje wygrana przez wroga. Odnosi on jednak zbyt duże straty by kontynuować ofensywę, zawracają więc na Ruś. Tatarzy powracają z dziesięciotysięczną armią, gdzie mierzą się z rycerstwem spod Sandomierza i Krakowa i ponownie wygrywają starcie. W końcu udaje im się zdobyć Kraków, co spowodowało, że miasto zostało prawie całkowicie zniszczone.
