Kopalnia w Wieliczce jest dokładnie usytuowana w zachodniej części Podkarpacia, gdzie znajdują się bogate złoża solne. Ich wiek określany jest przeważnie przez badaczy na około piętnaście milionów, jak widać więc są to bardzo stare formy skalne. Złoże, które tutaj się znajduje powstawało w tak zwanym wieku badeńskim, kiedy ogromne morze moceńskie przekształciło się w morze zamknięte o bardzo wysokim poziomie zasolenia. Gorący klimat oraz podnoszące się cały czas do góry dno (jeden z efektów formowania się dzisiejszych Karpat), spowodowało, że powstały warunki nie tylko dające możliwość, ale jednocześnie sprzyjające procesowi sedymentacji (mówiąc najprościej, tworzenia się solnych osadów). W pierwszej kolejności osadzać zaczęły się związki węglanów, następnie siarczany, a na samym końcu właśnie sole kamienne. Należy jednak dodać, że południowa część akwenu to miejsce gdzie formowało się złoże bryłowe, w północnej jak i środkowej natomiast złoże warstwowe, zwane bardzo często także pokładowym. Czas trwania całego procesu określany jest na ponad dwadzieścia tysięcy lat. Zaraz po nim miejsce miał proces wypełniania się zbiornika warstwami mułu. Podczas ostatnich ruchów górotwórczych w Polsce miejsce miało nasunięcie się złóż, bryłowego na pokładowe. Obecnie złoże w Wieliczce liczy sobie dziesięć kilometrów długości, półtora kilometra szerokości i kilkaset metrów jeśli chodzi o jego miąższość. Jak widać więc jest to dosyć pokaźne złoże, oczywiście już nieeksploatowane, jako, że sól pozyskiwać można na inne sposoby oraz z powodu zbyt wysokiej wartości zabytkowej całego obiektu.
